Chorzy na cukrzycę obciążeni są zwiększonym ryzykiem złamań osteoporotycznych. W artykule omówiono patomechanizm rozwoju i wzajemne powiązania cukrzycy i osteoporozy.
Problem osteoporozy u chorych na cukrzycę jest niedoceniany. W obu typach cukrzycy, mimo odmienności w patogenezie, obserwuje się wyraźnie większe ryzyko złamań osteoporotycznych, a głównym czynnikiem inicjującym przebudowę kostną może być bezpośrednio sama insulina.
Chory z migotaniem przedsionków i współistniejącą cukrzycą ma 1 punkt w skali CHA2DS2-VASc, a zatem należy u niego rozważyć leczenie przeciwkrzepliwe.
Przesłanką do zadania tego pytania jest lawinowo rosnąca liczba dowodów na rzecz roli, jaką kwas moczowy pełni w rozwoju szeregu patologii układu sercowo-naczyniowego, a także insulinooporności, zespołu metabolicznego i cukrzycy.
Wydaje się, że w przypadku osób z diagnozą cukrzycy typu 1 problem może być jeszcze bardziej złożony. Choroba pojawia się bowiem w młodym wieku, stąd jej konsekwencje dotyczą nie tylko samego pacjenta, ale też rodziców czy opiekunów.
Odpowiedź na tak postawione pytanie jest dość prosta bez zbędnego namysłu – nie należy, podobnie zresztą jak u wszystkich innych pacjentów (z cukrzycą i bez). Należy więc zadać pytanie w nieco odmienny sposób: czy u chorych na cukrzycę typu 2 należy prowadzić diagnostykę przyczyn leukocyturii, a następnie leczyć choroby, mogące leżeć u jej podłoża.
Niniejsze opracowanie ma na celu przybliżyć epidemiologię, patofizjologię, rokowanie oraz leczenie kardiomiopatii cukrzycowej i niewydolności serca u chorych na cukrzycę.
Zarówno cukrzyca, otyłość, jak i kamica nerkowa są chorobami częstymi. Nic więc dziwnego, że coraz częściej obserwujemy występowanie wszystkich trzech chorób u tego samego pacjenta. Nie wynika to tylko z przypadku, ale przede wszystkim z występowania wzajemnych zależności między tymi chorobami.
Problem powszechnego kontaktu z endocrine disrupting chemicals oraz ich negatywny wpływ na zdrowie człowieka staje się wyzwaniem nie tylko dla endokrynologów, ale również dla lekarzy medycyny rodzinnej, ginekologów, pediatrów, diabetologów czy onkologów.
Chorzy na cukrzycę z psychologicznymi lub społecznymi problemami upośledzającymi ich zdolność do samokontroli i aktywnego udziału w procesie leczenia rzadziej przestrzegają zaleceń lekarskich, gorsze jest u nich wyrównanie metaboliczne oraz rozwija się więcej powikłań.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.