Zobacz także serwis www.badaniaklinicznewpolsce.pl
Wstęp
W ostatnim dziesięcioleciu XX wieku ugruntował się pogląd, że problem wyrównania i leczenia cukrzycy można rozwiązać, dążąc do jak najbardziej zbliżonych do prawidłowych wartości glikemii – tzw. prawie normoglikemii. Pogląd ten oparto na wynikach 2 badań, tj. DCCT (Diabetes Control and Complications Study)1 oraz UKPDS (United Kingdom Prospective Diabetes Study).2 Zasadą leczenia stało się dążenie do normalizacji glikemii za wszelką cenę, co – jak się potem okazało – było możliwe w odniesieniu do pacjentów rozpoczynających intensywne leczenie już w momencie wykrycia cukrzycy, tak jak w wymienionych wyżej badaniach. Problem wyrównania glikemii u chorych na cukrzycę typu 2 okazał się bardziej złożony, co rozstrzygnięto dopiero w pierwszej dekadzie obecnego stulecia.