Wśród wszystkich przypadków cukrzycy rozpoznawanych po 35. roku życia jako typ 2, cukrzyca LADA stanowi około 5 do 10%. Zapoznaj się z opisanymi przypadkami i komentarzami.
Nadrzędnym celem terapii hipolipemizującej u wszystkich chorych, w tym u chorych na cukrzycę z dyslipidemią, jest redukcja stężenia LDL-C.
Ryzyko wystąpienia raka trzustki jest o ok. 90% większe w cukrzycy typu 2 w porównaniu z populacją ogólną.
Cukrzyca monogenowa stanowi około 2% wszystkich przypadków cukrzycy. Powstaje w wyniku mutacji pojedynczego genu. Większość jej form związanych jest z defektem wydzielania insuliny.
Termin „hipoglikemia reaktywna” został po raz pierwszy użyty w 1924 roku przez Seale Harrisa, który określił tą nazwą zespół objawów podobnych do występujących po podaniu insuliny choremu na cukrzycę, występujących po posiłku u zdrowych osób, związanych z obniżeniem stężenia glukozy w surowicy.
Oznaczanie stężenia glukozy we krwi (glikemii) jest najczęściej wykonywanym badaniem biochemicznym.
Do trzech kryteriów rozpoznania cukrzycy, opartych na oznaczeniu glikemii, Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne (American Diabetes Association) dołączyło w 2010 roku jeszcze jedno – odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c).
W 1958 roku Allen i wsp. odkryli, że hemoglobinę A1 (HbA1c) można wyizolować za pomocą chromatografii kationowymiennej. W 1968 roku Rajbar jako pierwszy doniósł, że HbA1 jest glikowaną formą hemoglobiny, a jej ilość we krwi u chorych na cukrzycę jest zwiększona.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.